Η φράση “Et in Arcadia ego” αναφέρεται στο μεγάλο κίνημα του “Αρκαδισμού’’ που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα. Η Αρκαδία, τόπος απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, φημιζόταν για τον ποιμενικό βίο και το λιτοδίαιτο των κατοίκων της. Τόπος ιδανικός της ζωής στην ύπαιθρο, τόπος ειρηνικός και μαγευτικός, τόπος νοσταλγίας. Έτσι τουλάχιστον ριζώθηκε στη συνείδηση των πνευματικών ανθρώπων της Δύσης από την εποχή ακόμη του Βιργιλίου (1ος αι. π.Χ), που πρώτος αυτός, επηρεαζόμενος και από το μεγάλο Έλληνα βουκολικό ποιητή Θεόκριτο (Ειδύλλια), συσχέτισε τη βουκολική ζωή και την Αρκαδία, κυρίως στο έργο του «Βουκολικά» αλλά και στα «Γεωργικά» και στην «Αινειάδα».
Τα ιδεώδη της Αρκαδίας παραμένουν απόλυτα πραγματικά και ζωντανά ιδιαίτερα την εποχή του μπαρόκ, όταν η κοινωνική ζωή των ανώτερων τάξεων είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο αφόρητα τυποποιημένη και υποκριτική, και η τέχνη που δημιουργούνταν για τις τάξεις αυτές ήταν πολύ συχνά πομπώδης και εξεζητημένη.
Η Αρκαδία σήμαινε φυγή σε καθαρότερο αέρα, μακριά από τη ζοφερή επισημότητα των παλατιών και της εκκλησίας. Η δύναμη της εξιδανίκευσης του απλού, του χαρούμενου, του φυσικού και του αληθινού. Η βουκολική ποίηση ξεκίνησε με τον Πάνα και τους αυλούς του.
Πρόκειται για μια αναπόληση της αθώας ζωής, του ποιμενικού παραδείσου στην πιο κοινότοπη μορφή του. Είναι μια νοσταλγία για τα αγνά ήθη και πρότυπα της φυσικής ζωής, για την παράδοση στο χρόνο. Καθίσταται ένας φόρος τιμής στην Αρκαδική αυτοσυγκράτηση που δεν επιτρέπει στην ανθρώπινη υπόσταση να επιβληθεί στη φύση. Το Αρκαδικό ιδεώδες είναι ένας κόσμος Δύναμης και Γνώσης.
Το 1502 ο Ιταλός ποιητής Jacopo Sannazaro γράφει το έργο του «Αρκαδία» που οι ήρωές του ζουν ειδυλλιακό ποιμενικό βίο στον τόπο μιας φανταστικής χώρας, της Αρκαδίας. Επιθυμία του ποιητή είναι να δραπετεύσει από την αγχώδη αστική ζωή στους ειδυλλιακούς τόπους των ποιμένων της Αρκαδίας. Ο Βενετός ποιητής Luigi Grotto (1541-1585) γράφει τα ποιμενικά του έργα «Καλλιστώ» και «Ερωτική μεταμέλεια» επηρεασμένα από την Αρκαδική ιδεολογία. Το 1690 ιδρύεται στη Ρώμη «Ακαδημία των Αρκάδων» από τον Βικέντιο Gravina (1664-1718) επηρεασμένη από τις ιδέες της βασίλισσας της Σουηδίας Χριστίνας, η οποία είχε εγκαταλείψει το θρόνο και είχε εγκατασταθεί στη Ρώμη, δημιουργώντας έναν λογοτεχνικό κύκλο με σκοπό να ξαναζωντανέψει το αρχαίο βουκολικό πνεύμα, τη φυσική ζωή. Τα μέλη της ονομάζονταν Ποιμένες ή Αρκάδες. Πάνω στον τάφο τους προτίμησαν να γράφουν τις λέξεις “Pastorum Arcadium Custos” (“Φύλακας των Αρκάδων Ποιμένων’’). Τα επόμενα χρόνια η Ακαδημία μέσα από τα προγράμματα και τις εκδηλώσεις της σημείωσε δυνατή δραστηριότητα και εμψύχωσε τη γένεση νέων σημαντικών ποιητικών, δραματικών και μουσικών έργων ποιμενικής έμπνευσης. Ακόμη, φιλοξένησε διακεκριμένους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής διανόησης από τους χώρους των γραμμάτων, της ζωγραφικής και της μουσικής μπαρόκ. Μεταξύ των επιφανών μελών της διακρίθηκαν οι συνθέτες Μπερνάρντο Πασκίνι (1637-1710), Αλεσάντρο Σκαρλάτι (1660-1725) και Αρκάντζελο Κορέλι (1653-1713), ενώ μαζί της συνεργάστηκε και ο Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ (1685-1759). Σύμφωνα μάλιστα με το ιδρυτικό της μέλος και πρώτο της πρόεδρο Τζοβάνι Μάριο Κρεσιμπένι (1663-1728), στα 30 πρώτα χρόνια λειτουργίας της η Ακαδημία συγκέντρωνε 1300 μέλη, ενώ διατηρούσε 114 "αποικίες" εκτός Ρώμης. Η Αρκαδική Ακαδημία διήρκεσε δύο περίπου αιώνες.
Αξιοσημείωτοι καλλιτέχνες είναι οι Λορέν ντε λα Ιρ (1606-1656), Πέτερ Σεεμάκερς (1691-1781), Φρανσέσκο Ζουκαρέλι (1702-1788), Ρίτσαρντ Γουίλσον (1714-1782), Σερ Τζόσουα Ρέινολντς (1723-1792), Ονορέ Φραγκονάρ (1732-1806), Λεόν Βοντουαγιέ (1803-1872), Όμπρεϊ Μπίρντσλεϊ (1872-1898), Τζορτζ Βίλχελμ Κόλμπε (1877-1947) και Αουγκούστους Τζον (1878-1961).
